اینکه کارگران و کارفرمایان، چه نقشی در فرآیند پیروزی انقلاب داشته‌اند، مسئله‌ای است که می‌توان با تورق و بررسی اجمالی تاریخ انقلاب اسلامی، به آن دست پیدا کرد. در قبل از انقلاب و پیش از شروع مبارزات انقلابیون، کارگران در صنایع مهم و بخش‌های مختلف کشور توانستند در قالب حرکت‌های اعتصابی و سندیکایی، به روند شکل‌گیری انقلاب کمک کنند.

کارفرمایان، چه در حوزه بازار، چه در حوزه اصناف و چه در حوزه بنگاه‌های تولیدی و صنعتی و معدنی، توانستند به عنوان پشتوانه انقلابیون، حضور فعال داشته باشند و در روند پیروزی انقلاب، با حضور در صفوف مردم، آن یکپارچگی جامعه و شور انقلابی را نشان دهند. بعد از انقلاب هم شاهد بودیم که کارفرمایان، صنوف و صنایع سعی کردند در واحدهای تولیدی و خدماتی و در کمترین زمان، به ارائه خدمات، تولیدات و تامین نیازهای مردم بپردازند. کارگران هم سعی کردند در کمترین زمان ممکن، چرخه‌های حیاتی تولیدی کشور را در جریان زندگی روزمره مردم قرار دهند. در زمان جنگ هم شاهد این یکپارچگی بودیم.

طی هشت سال جنگ تحمیلی که درواقع، یک توطئه و اقدام علیه کشور، برای از پادرآوردن انقلاب نوپای‌مان بود، جامعه کارفرمایی کشور، سعی کرد به عنوان پشتیبان جبهه‌های جنگ و رزمندگان، از هیچ تلاشی دریغ نکند. همین‌طور در زمان دولت سازندگی، کشور در مسیر رشد و توسعه شتابانی قرار گرفت. در همان دوره، بازسازی خرابی‌های ناشی از جنگ نیز حاصل تلاش یکپارچه کارگران و کارفرمایان در کنار یکدیگر بود.

اگر بخواهیم آخرین نمونه پایمردی و تعصب بخش کارگری و کارفرمایی را در نظام اسلامی ببینیم، شاید بهترین مصداقش دوران تحریم‌ها بود؛ در مقطعی که بعد از سال‌ها، جامعه بین‌الملل با هم متحد شدند که از طریق اعمال تحریم‌های اقتصادی، ایران را وادار به تسلیم‌شدن در برابر خواسته‌های‌شان کنند.

در این مقطع تاریخی، شاهد بودیم که کارگران، به عنوان بخش مهم نظام تولیدی کشور، به میدان آمدند و کارفرمایان و صاحبان صنایع و کسب‌وکارها، با پذیرش همه سختی‌ها، این دوران را هم پشت سر گذاشتند و در قالب سیاست‌های اقتصاد مقاومتی، توانستند بخش مهمی ازنیازهای کشور را تامین کنند.‌خوشبختانه امروز ایران بعد از 39 سال توانسته است که به عنوان یک کشور مستقل در جامعه جهانی حضور داشته باشد در این مسیر تعالی، نقش کارگران و کارفرمایان، بسیار حائز اهمیت است.