در شادباش انتشار پانصدمین شمارۀ هفته‌‌نامۀ «آتیه‌نو»
نگاهِ نو به مقولۀ «کار» بدونِ سانسور
فاطمه علی‌اصغر سردبیر روزنامۀ پیام ما و از نخستین نویسندگان هفته‌‌نامۀ آتیه‌نو
یک روز بهاری بود احتمالاً که وارد کوچۀ دوازدهم خیابان بخارست شدم، دفتر نشریۀ «آتیه‌نو». دعوت به همکاری جدید بود و یک شروع تازه. اما خاطره‌های تلخ از «تأمین اجتماعی» و بیمه‌های ردنشده، روزنامه‌هایی که در آن‌ها کار می‌کردیم، این آغاز را شوم می‌نمود و بی‌آتیه. پیش از واردشدن تصمیم خودم را گرفته بودم که قاطعانه بگویم: «نه». قرار خودم با خودم بر این بود که آقای «اکبر هاشمی» را که سردبیر نشریه شده بود ببینم و آقای «ابراهیم رستمیان مقدم»، مشاور مدیرعامل سازمان تأمین اجتماعی در امور رسانه که بسیاری از او به نیکی یاد می‌کردند و تمام. پای صحبت که نشستیم اما حرف از ایده‌ای نو و متفاوت بود و رویکرد و خوانش جدیدی از مقولۀ کار و کارگری و کارفرمایی. سه ضلع پرچالش در قلمرو رفاه. چندین‌ماه بعد هم به نشست‌ها و گفت‌وگوی ما برای رسیدن به ایده‌های جدید گذشت. پرداختن به مسائل کارگری با توجه به این‌که همواره زندگی حاشیه‌نشینی در حوزۀ اجتماعی مورد توجه‌ام بود به‌شدت مرا جذب کرد. با وجود این صفحه‌ای که مسئول‌اش بودم مربوط به کارآفرینان جوان بود. درآن زمان هنوز بحث استارتاپ‌ها و کسب‌وکارهای آن‌لاین به این شکل که اکنون پرداخته می‌شود، جایی در رسانه‌ها نداشت و داغ نبود. به‌نظرم این یکی از مهم‌ترین دستاوردهای آتیۀ نو در آن زمان بود. یکی از مسائل دیگری که در آن زمان پرداخته شد، کسب‌وکارهای خرد بودند. به‌نظرم این نگاه نیز کم‌کم راه خودش را در بسیاری از رسانه‌ها و مجله‌ها و سایت‌ها باز کرد. در آن زمان من مصاحبه‌های متعددی با زنان کارآفرین داشتم. در آن زمان اصلاً اولویتی برای پرداختن به زنان وجود نداشت که این هم راه تازه‌ای در مطبوعات بود. اما مسئلۀ بسیار مهمی که می‌خواهم به تأکید کنم، رسیدن به ایده‌های نو و پرداختن به آن‌ها، لازمه‌اش نبود اعمال فشار و سانسور بود. اگرچه این مسئله جزء شرط‌های اولیۀ ما بود با وجود این به رسم بسیاری از سازمان‌ها و وزارتخانههای دولتی فکر می‌کردم این عهد شکسته می‌شود اما در رابطه با کار خودم، یاد ندارم که مطلبی نوشته باشم که با وجود مغایرت با خط قرمزهای وزارت‌خانه از صفحات من حذف یا تحریف شود. به‌نظرم همین تعهد به این شرط مهم بود که سنگ‌بنای آتیۀ نو را قدرت و قوام بخشید. راهی که هم‌چنان ادامه دارد. از انتشار نخستین شماره در ششم اردیبهشت 1394، اکنون بیش از ۱۰ سال است که این نشریه به فعالیت‌های خود ادامه می‌دهد. قطعاً در تمام این سال‌ها بالاوپایین‌ها و فرازونشیب‌های زیادی را پشت سر گذاشته است. در این مدت چندین گروه بر سر کار آمدند و رفتند اما به‌نظرم آن سنگ بنا که بر ایده و نگاه دگرگونه و البته آزادانه به مقولۀ کار با معیارهای به‌روز جامعه تعریف شده بود توانست به آن کارایی ببخشید و ادامه‌اش را ضروری کند.